Column DiH: “Naastenliefde en een helpende hand”

Natuurlijk maken we als medewerker van Dit is Helmond van alles mee. Zowel in als buiten ons werk. Daarom laten we regelmatig onze vrijwilligers en vaste medewerkers hun eigen verhaal vertellen. Wat doen ze in het dagelijks leven? Wat beleven ze zoal? Wat houdt hen bezig? Et cetera. Vandaag een triest en tegelijk ook heel mooi verhaal van een van onze vrijwilligers, Petya Peneva. 

Ik stond dinsdagmiddag in de rij voor de kassa bij de Lidl in de Heistraat. Er waren nog twee klanten voor mij. De eerste in de rij, een man van rond de 55 jaar, stond af te rekenen. Hij had maar een paar producten in zijn mandje liggen; keukenpapier, vissticks, twee blikjes frisdrank en (ik vermoed) twee blikjes dierenvoer. De man wilde met zijn pinpas betalen. “Helaas, uw pinpas werkt niet”, meldde de kassière. De man probeerde het nog een paar keer, met hetzelfde teleurstellende resultaat. De kassière bleef beweren dat zijn pas niet werkte.

‘Neem maar terug’

Uiteindelijk gaf de man het op. Hij zette het keukenpapier bij de kassa neer. “Neem deze maar terug.” Hij probeerde daarna opnieuw af te rekenen, maar helaas werkte de pas nog steeds niet. Vervolgens gaf de man de blikjes fris terug aan de kassière en probeerde hij het nog een keer. “Nog steeds niet”, zei de kassière.

Daarna volgde het diervoer. Maar nog altijd weigerde de pinpas. Daarop zei de man: “Pak alles maar terug”, waarna hij verder liep. Nu mocht de vrouw vóór mij afrekenen. De kassière scande haar artikelen, en de vrouw van rond de veertig zei: “Scan ook de vissticks maar.” Ze betaalde haar boodschappen en zei tegen de man die zojuist wilde vertrekken. “Hier, neemt u maar”, zei ze tegen de man. Die weigerde vervolgens beleefd. Maar de vrouw gaf het niet op. “Pak nou maar, ik heb het betaald. dan hebt u in ieder geval iets te eten.”

Verdwaald

Tenslotte nam de man de vissticks aan, met een dankbare, maar verdwaasde blik in zijn ogen. Hij werd nog even teruggeroepen door een tweede kassière: “Mijnheer, uw pasje, uw pasje ligt op de grond.” De man kwam terug, pikte zijn nu nutteloze bankpas op en verliet de winkel voor de tweede keer. Langzaam en verdwaald, zo leek het.

Zijn wij inmiddels zo arm geworden? Is de kloof tussen arm en rijk zo groot geworden? En de vrouw die zo aardig was om voor de man te betalen: kon zij het zichzelf wél veroorloven? Wie weet. Want misschien was het niet meer dan een kwestie van naastenliefde en het bieden van een helpende hand. Hoe dan ook, fijn dat zulke mensen er nog zijn.

Petya Peneva. 
Petya is een alleskunner. Behalve dat ze de luister- kijk- en bereikcijfers voor Dit is Helmond in kaart brengt en een social dier is, ondersteunt ze ook de redactie en enkele andere afdelingen. Vanzelfsprekend dus, dat we ontzettend blij zijn met haar inzet en die van onze vele andere vrijwilligers.