Dada’s Troost: “Onze muziek moet een verrassing zijn”

“Heb je oordoppen bij”, is meestal niet een zin waarmee een gesprek begint. Dit interview wel. De Helmondse rockband Dada’s Troost presenteerde afgelopen zaterdag namelijk hun nieuwe album ‘Becky Stage Ladder’ in het Muziekcafé.  Tijdens de soundcheck vond het vraaggesprek plaats. Dit is Helmond sprak met bassist annex frontman Pieter van den Berkmortel, gitarist Dirk van Duijnhoven en drummer Jim van de Kerkhof. “Als je in het Engels zingt, hoef je de teksten niet te verklaren.”

Dada’s Troost bestaat ruim elf jaar en in die periode bracht de band drie studioalbums uit. De meest recente heet ‘Becky Stage Ladder’ en is het eerste wapenfeit waarin in het Engels gezongen wordt. De vorige platen waren in het Nederlanders. “Dit album is autobiografisch. Ik schrijf over dingen die ik heb meegemaakt. Iets wat ik niet gemakkelijk vond om te doen. Door deze verhalen in het Engels te zingen, hoef ik ze niet te verklaren”, zegt Van den Berkmortel.

De zanger zegt soms aangeklampt te worden door mensen die hem naar zijn Nederlandstalige teksten vragen: “Wanneer je in je moerstaal zingt, let iedereen precies op de woorden. Als je een woord niet helemaal goed uitspreekt, krijg je dat te horen. Ook willen mensen soms weten wat heet idee achter een liedje is. Dat hoeft voor mij niet. Ik wil niet zoals de tekstschrijver van Bløf aan elke talkshowtafel uitwijden over de gedachte achter een liedje.”

Twijfel
De overstap van Nederlandstalig naar Engels ging heel soepel. “Het idee ontstond tijdens de coronaperiode. Iedereen zat thuis opgesloten en ik luisterde toen naar veel muziek. David Bowie en Nick Cave vooral. We hadden ook net een nieuwe drummer aangenomen en zijn komst veranderde een hoop. Even bestond er de twijfel wat we gingen doen: een nieuwe band oprichten en een herstart maken of als Dada’s Troost in het Engels doorgaan. Wij kozen voor het laatste.”

Naast een andere taal koos de band ook voor een ander geluid. Meer elektronisch. “Tijdens corona waren we meer op onszelf aangewezen”, verduidelijkt Van Duijnhoven. “Wat we allemaal wilden, was een andere richting op. Het werd tijd voor iets nieuws dus gingen we met ons bandgeluid experimenteren. Ik ben fan van postpunkbands als Joy Division en Interpol en die invloeden zijn hoorbaar op dit album. Het klinkt wat donkerder en zwaarder dan je van ons gewend bent.”

Goede klik
Omdat er niet getourd kon worden, werd er veel tijd in de studio doorgebracht om het album te perfectioneren. Ook werd er meer als band gecomponeerd. “Je kunt Van den Berkmortel als het brein achter Dada’s Troost beschouwen”, zegt de gitarist. “Hij brengt structuur aan en bedenkt de teksten. Ik buig me dan over de melodieën en kleed het geraamte dat er al staat aan. Nu zijn we echt als groep te werk gegaan.”

Van de Kerkhof is nog maar kort bij de band, maar heeft zijn stempel al op het bandsgeluid kunnen zetten: “Het klikt gewoon goed tussen ons. Dat zorgt ervoor dat het maken van nummers erg vlot gaat. We maken liedjes die we zelf vet vinden en graag horen.”

Zware bevalling
Het maken van de tracks ging vlot, maar het duurde wel even voordat ze in de huidige vorm uitgebracht werden. “Ik denk dat er wel dertig demoversies van elk nummer bestaan. Er is dagenlang tot laat in de studio gewerkt om ze goed te krijgen. Te perfectioneren eigenlijk”, zegt Van den Berkmortel. Het was een zware bevalling, maar uiteindelijk is ‘Becky Stage Ladder’ dan toch op aarde gekomen.

“Wat de albumtitel betekent? Niks eigenlijk. Tijdens een ritje door Duitsland zag ik graffitikunstwerken die ondertekend waren met wat ik dacht ‘Beckty Stage Ladder’. Ik las het verkeerd, want het was ‘Becky & Stace’. Afijn, die naam bleef plakken”, legt dde zanger uit. De drummer vult hem aan: “Het bekt lekker. Het klinkt gaaf, maar je weet niet wat je kunt verwachten. Welk genre ga je beluisteren? De titel geeft niets prijs. Dat moet onze muziek ook zijn: een verrassing.”

Het album is op alle streamingsdiensten te beluisteren.