Het gedicht ‘Bevrijding Helmond’ van Ruben Kemperman

In de avond van 25 september, heeft de ‘Stichting Helmond 25 September 1944’, de viering rondom de bevrijding van Helmond, tot groot succes weten de brengen. Ruben Kemperman van RubenRaakt.nl droeg zijn gedicht voor over moderne vrijheid. Hij geeft eerlijk toe weinig verbinding te voelen met een oorlog die voor zijn tijd gevochten is. Maar hij beseft maar al te goed dat vrijheid en vrede verdwijnen als je ze voor lief neemt. In zijn gedicht neemt hij als rode draad het bevrijdingsvuur wat in ieder mens leeft en maakt een connectie met de tijd waarin we nu leven.

Omdat het de moeite waard is, plaatsen we hieronder het volledige gedicht van Ruben Kemperman:

Bevrijding Helmond

Wat in vuur gezien word,

kan branden,
banden breken,
angst doen leven,
een land verdelen.

Maar ook geven.

Vuur is
warmte in ons hart.
Haart in ons huis.
Ruimte voor adem
in vruchtbaar debat.

Schikken naar machten
die licht doven.
Beroven van vrijheid
en strijden om klein te krijgen,

haalt het vuur uit de vrije keuze
te salueren zonder te zwijgen.

Er is gevochten en overwonnen.
Er wordt gevochten en onbegonnen,
is ontkennen dat vuur in ons leeft.

Het vuur dat we dragen,

wat deze dagen gedragen is; een erfenis.
Wat doorgegeven wordt; een belevenis.

Angst of passie,
Herrijzenis of ondergang
Loslaten of houden we het in bedwang.

Een evenwicht van beide,
wat het gewicht heeft van twijfel
maar ook groei door verandering.

Wat betekent het om mens te zijn?
Wat betekent het om mij te zijn?
Wat betekent het om vrij te zijn?

Voor mij is vrijheid,
authentiek met liefde accepteren
dat we balanceren en daaruit raken.

Mijn vrijheid hoeft jouw vrijheid niet te zijn.
Geen enkel ander woord is zo vrij begrijpelijk.

Zijn we gezamenlijk eens, dat wat eens is geweest,
de mens in ons afnam.

Vuur vooral vriend van kogels was, conflict en onderdrukking.

Eén harde vlag alles afname.
Betoog afnam, godsdienst afnam, geaardheid afnam,
zorg, onderwijs, mening, recht, privacy,

onszelf en
elkaar afnam.

We kregen onze kleuren terug.
Bevrijd vonden we de ruimte,
waarden op te rapen.
Elkaar opnieuw te zien.
Elkaar opnieuw te vinden.

Wat ik nu zie zijn grootouders van jeugd,
die het stokje overnemen.

Vier ik mee vandaag wat is bevrijd
maar leven we,
geven we weer
en hebben we afgegeven

wat mijn generatie nooit gekend heeft.

De ruimte die we zelf invullen,
werd ingevuld
door ziekte en politiek,
media en mislukte diplomatiek.

Zijn we verward geraakt in het gesprek
en onderwerpen over ethiek…

Dat we onderdruk werden,
zijn of nog worden,
ook al is dit in het collectief belang,
maakt niet minder bang.

Zolang we zelf niet vergeten
wie we diep van binnen zijn,

krijgt geen vlag of ziekte ons in de toekomst
ooit nog zo klein.

Ruben Kemperman

(Foto: Henk van Dijk)