Horrornight: na negentien jaar valt helaas het doek…

Het evenement Horrornight Hellmond heeft haar laatste aflevering beleefd. Er was nog nooit een evenement die zo geweldig in elkaar zat en georganiseerd was als de Horrornight in Hellmond.

Ik werkte voor het laatste jaar mee en sprak met een van de organisatoren en de vrijwilligster die de schmink verzorgde en hoorde de weemoed en teleurstelling in hun stemmen en waarom zo’n prachtig evenement ophoudt met bestaan.

Paul Jussen, een van de steunpilaren en organisator van de horrornight vertelt: “Ik vind het vreselijk om na negentien jaar afscheid te moeten nemen van zo’n geweldig evenement. De waarheid is hard. Waarom wij stoppen? Er zit geweldig veel werk in, ondanks dat wij ruim tachtig vrijwilligers hebben die zich voor tweehonderd procent inzetten om zo’n avontuur te doen slagen. Maar de leeftijd gaat mee tellen en de jeugd krijgen we nooit klaar gestoomd om dit voort te zetten. Er zit zoveel werk in. Een voorbeeld: het vele sjouwen bij de op- en afbouw, de financiën, de organisatie en nog veel meer.

De meeste mensen beseffen niet wat er te doen is voor zo’n evenement. We zijn vreselijk lang bezig om het  te realiseren: de opbouw, het afbreken, het opruimen van het afval die de deelnemers soms achter laten, het regelen dat alle posten voorzien zijn van hun materialen en de hulptroepen. Met de hulptroepen bedoel ik het team speciale technici, de EHBO, de beveiliging en de bezemwagen. En met de bezemwagen bedoel ik de mensen die de uitvallers ophalen. Want omdat wij alles zo goed georganiseerd hebben  zoals de zombies, de andere gedrochten en de andere “enge” figuren gebeurt het meer dan eens dat de deelnemers zo de schrik hebben te pakken dat ze niet meer verder durven te wandelen. Die moeten toch opgehaald worden en terug gebracht worden naar de horeca en verzamelpunten. We hebben bij de Horrornight ongeveer zestien posten in het bos waar monsters en gedrochten staan. En enkele grote posten (met tenten en kramen en de aankleding hiervan).

Lange dagen

Soms beginnen ze al om 15.00 uur met het opbouwen (en na afloop weer afbreken en opruimen) en zijn dan pas om 02.30 klaar. Daar komt nog bij dat, als we eenmaal begonnen zijn met de deelnemers, sommige vrijwilligers verkleed als monster of ander gedrocht, soms uren zitten te blauwbekken van de kou en toch enthousiast moeten zijn om de deelnemers de stuipen op het lijf te jagen. Dat valt voor de jongere vrijwilligers niet altijd mee. En helaas, we hebben geen keus en moeten dus stoppen…”

Schmink is heel belangrijk

Ik sprak ook met een van de vrijwilligers van de schmink, Inge van der Beek. Inge vertelt: “Ik doe dit al heel lang samen met Shirley de Jong en Denise Vanli. We zetten alles op alles om de gedrochten er zo realistisch mogelijk uit te laten zien. Hoe bloediger, hoe mooier. Daar houden de deelnemers die de ronde lopen van. Nepbloed, gelatine en allerlei soorten schmink. We bedenken wat ernstige wonden zoals wonden waar de maden inzitten, veel, heel veel bloed en de meest afgrijselijke littekens en brandwonden. Maar al dat schminkmateriaal kost een aardige cent. Maar daar heb je wat voor. De bezoekers willen schrikken. Hoe enger hoe mooier. We horen (en zien) regelmatig deelnemers die het van schrik niet droog hielden en het in de broek deden van schrik. Dat is voor ons als een soort compliment. Dan hebben we het goed gedaan. Daarom vind ik het ook erg jammer dat dit niet meer terug komt volgend jaar. Ik deed het schminkwerk erg graag. Ik zou graag een workshop of cursus willen volgen om dit verder en meer te doen. Ik heb het een mooie tijd gevonden. Het was voor mij een mooie hobby en soms had ik tussen de tien en vijftien mensen om te schminken. Maar schminken moet je liggen. Het is niet even wat nepbloed op de huid smeren en klaar. Nee, vooral als je wonden maakt met maden erin of littekens met een bloederig randje. Je moet je fantasie gebruiken om het zo realistisch mogelijk te maken…’

Ik draaide een keer mee als verkeersregelaar van 20.00 uur tot 00.30 uur en hoorde af en toe in de verte gegil van enkele dames die ergens van schrokken. Toen ik zelf een ronde mee liep en enkele posten bezocht kon ik begrijpen waarom er zo gegild werd. Je loopt nietsvermoedend op een bospaadje en ineens springt er een clown zoals in de film IT van Stephen King uit de bosjes of er komt een weerwolf achter je aan die in de greppel lag. Een monster die verscholen onder takken zat die je niet gezien had. Alles was zo goed gemaakt, je moest wel schrikken, of je wilde of niet.  Helaas is dit alles voorbij, over en uit. Er zijn geen jeugdige vrijwilligers meer die dit graag willen doen. Of die na een keer afhaken omdat er stiekem toch heel veel tijd in gaat zitten. En wat Paul Jussen nu volgend jaar gaat doen? Wie zal het zeggen? In ieder geval heb ik genoten en velen met mij…

Verslag en fotografie: Hans Choufoer

Filmverslag :  Davita (verschijnt binnenkort op de site)