Inzamelingsactie paardencoachpraktijk voor neurodivergente mensen: ‘Dieren zijn noodzaak’

Alleenstaande moeder Tamara Prins en haar dochter Zoë, beiden neurodivergent, wat betekent dat ze autisme hebben, vonden rust en houvast bij de dieren van een manege. Nu willen ze die ervaring delen met anderen via hun eigen paardencoachpraktijk en vragen ze met een inzamelingsactie steun om hun droom te realiseren.

Pas op latere leeftijd werd er bij Tamara de diagnose autisme gesteld. Jarenlang liep ze rond met gevoelens die ze niet kon plaatsen. “Het voelde als een bevestiging. Alles viel op zijn plek: de overprikkeling, de intense emoties en mijn snelwerkende brein”, somt ze op. “Maar tegelijk voelde ik ook frustratie, omdat er zo weinig kennis en passende hulp beschikbaar is.”

Dochter Zoë werd na haar diagnose van autisme vier jaar lang gepest. Beiden vonden ze hun rust in de manege. “Paarden communiceren zonder woorden. Ze reageren op energie, lichaamstaal en intentie. Dat is precies wat voor veel neurodivergente mensen wél werkt.”

We vallen vaak tussen wal en schip.

Tamara verloor haar jonge broertje op een traumatische manier, dit liet een blijvende indruk achter. “Naast fysieke klachten werd ik volledig arbeidsongeschikt verklaard. Ondanks herkeuringen in de jaren daarna, waarbij van mij werd verwacht weer deels te gaan werken, lukte dat niet”, vertelt Tamara. Zoë en haar moeder leven sindsdien van een WIA-uitkering, wat het onmogelijk maakt om een lening te krijgen. Daarnaast is het voor Tamara en haar zorgpony Zoë geen optie om te sparen voor de droom van een paardencoachpraktijk. “Ik ben alleenstaand, ontvang geen alimentatie en heb geen financieel vangnet.”

Een paard als noodzaak
Eerder verzorgde Zoë pony’s op de manege, maar deze behoorden tot de beheerder. Maar dit bood weinig zekerheid. “Toen ze afscheid moest nemen van een pony waar ze een diepe band mee had, was dat hartverscheurend. Dieren, vooral pony’s, houden haar op de been; een eigen pony biedt steun die met woorden niet te beschrijven is. Voor ons zijn dieren geen hobby, maar noodzaak”, vertelt Tamara.

Eén donatie van vijf euro, maar we geven niet op.

Met haar paardencoachpraktijk wil Tamara een veilige plek creëren voor andere neurodivergente mensen. “Wij vallen vaak tussen wal en schip. Omdat we ons goed kunnen aanpassen, komen we naar buiten toe vaak ‘normaal’ over, waardoor onze klachten niet altijd serieus worden genomen. De uitdagingen die we ervaren zijn niet altijd zichtbaar, terwijl het veel energie kost om mee te draaien in de maatschappij. Daardoor wordt vaak onderschat hoeveel inspanning het vergt om ons aan te passen.”

Daarnaast wordt er vaak gedacht dat wij niet ‘voelen’, terwijl we juist voelen in extremen. Alleen kunnen we dat niet altijd in woorden vatten. Dieren kunnen in ons iets losmaken wat mensen niet kunnen”, vertelt ze. Daarom wil Tamara een plek creëren waar mensen zich gezien en veilig voelen.

Veel weerstand en weinig begrip
Momenteel is er één donatie van vijf euro binnengekomen. De omgeving van Tamara ontving het idee van een inzamelingsactie met veel weerstand. “Sommigen noemden het bedelen. Het gaat niet om vragen om medelijden, maar om begrip en steun. Het is pijnlijk om te merken dat mijn poging om iets op te bouwen vooral kritiek oplevert, in plaats van steun. Emotioneel is het zwaar”, vertelt ze openhartig. “Maar we geven niet op. Elke stap vooruit, hoe klein ook, brengt me dichter bij ons doel.”