Kasia gaat voor goud: “Mijn droom is meedoen aan de Olympische spelen.”

De grote droom van Kasia Ferenz is meedoen aan de Olympische spelen van 2024 in Parijs. Vorig jaar zat ze nog gewoon in de schoolbanken van het Jan van Brabant College – Molenstraat en nu is ze bezig haar droom te verwezenlijken. Een verhuizing naar Polen, elke dag trainen, pijn en afzien. Alles heeft ze ervoor over.

Foto: Jan Dijstelbloem

“Mijn week bestaat uit mijn studie toegepaste psychologie, slapen, huiswerk maken, eten en zoveel mogelijk sporten. Ik drink geen alcohol, ga niet op stap en heb weinig tijd voor vrienden,” vertelt Kasia met een glimlach. Ze beseft heel goed dat ze veel moet opofferen voor haar droom, maar rouwig is ze er niet om. “Ik heb totaal andere plannen voor mijn leven dan mijn leeftijdsgenoten. Over een paar jaar sta ik op de Olympische spelen!”

Haar sport is atletiek, sprinten om precies te zijn. 60 meter, 100 meter, 200 meter. En dan zo snel mogelijk natuurlijk. “Ik werd afgelopen seizoen 14^e op de 100 meter en 16^e op de 200 meter,” zegt ze trots. “Op Zuid-Nederlandse Kampioenschappen ben ik dit jaar 1^e geworden op de 100 meter.” Die overwinningen zijn een extra motivatie om door te gaan met trainen. “In november ben ik naar het eerste trainingskamp met de nationale selectie junior-sprintsters gegaan. Ook in 2020 zal ik naar dit soort trainingskampen gaan, want ik ga me voorbereiden voor de Poolse kampioenschappen indoor U20.”

Waarom Poolse kampioenschappen? Kasia is geboren en grotendeels getogen in Polen. Ze is nu ruim vier jaar in Nederland, omdat Kasia’s moeder haar de beste kansen in het leven wil geven. Kasia’s droomstudie was namelijk altijd al psychologie, maar daar kan ze in Polen weinig mee. Ze vindt het prettig in Nederland en kan hier goed aarden, maar natuurlijk mist ze haar thuisland regelmatig. “Mijn hele familie woont daar.” Wie weet is Kasia binnenkort weer terug in Polen, want ze heeft een aanbod gekregen om in Polen te werken aan haar atletiekcarrière. In Polen is de kans om op korte termijn in de nationale selectie terecht te komen groter dan hier in Nederland. Haar Poolse trainer is bondscoach van het nationale sprintersteam.

Foto: Marcin Kłak

Het begin van Kasia’s sportcarrière was op z’n zachts gezegd ongebruikelijk. “Ik zat op de basisschool op volleybal en in Nederland heb ik een tijdje paardgereden. Toen ik op de Taalschool zat in Nederland, deed ik mee aan de sportdag. Daar rende ik harder dan alle andere leerlingen. De trainer van HAC had dat gezien en hij nodigde me uit. Mijn moeder zag dat niet direct zitten, omdat ze wilde dat ik eerst naar de Nederlandse middelbare school zou gaan en me daar op ging richten. Als school goed zou gaan, zou ik alsnog mogen gaan sporten.”

Kasia focuste zich dus op haar havo-opleiding. Atletiek was geen onderdeel van haar leven, tot haar stiefvader in 2017 naar het EK Atletiek zat te kijken. Tot zijn verbazing zag hij Kasia op zijn beeldscherm verschijnen! Wat bleek? Hij had zijn bril niet op en zag daardoor Daphne Schippers aan voor Kasia. Die vergissing leidde ertoe dat Kasia naar de atletiekclub ging om alsnog te kijken of dat iets voor haar was. Na een paar minuten was al duidelijk dat sprinten in haar bloed zat.

“Het begin was niet makkelijk, want ik liep na twee maanden al een blessure op. Dat was pijnlijk en mentaal ook heel zwaar. Pijn lijden hoort bij topsport, maar makkelijk was het niet. Ik mocht een halfjaar niet trainen en alleen fysio-oefeningen doen. Ik ging wel braaf drie keer in de week naar de training, maar ik kon niet meedoen met de anderen.” Toen ze wel weer kon rennen, deed ze mee aan de Zuid-Nederlandse kampioenschappen. Zonder echte training wist ze derde te worden. Voor haar was het duidelijk: hier wilde ze mee verder.

Pas sinds april 2019 is ze helemaal blessurevrij en kan ze trainen zoals ze wil. Ze is intussen goed genoeg om in Polen reserve te worden voor het nationale team. Als ze daar haar studie en topsport kan combineren, wordt een verhuizing wel héél interessant. Het staat in elk geval vast dat Kasia alles overheeft voor Parijs 2024.