Men’s Mental Health Awareness Month vraagt aandacht voor mentale gezondheid van mannen

De ‘Men’s Mental Health Awareness Month’ is opgezet om aandacht te vragen voor de mentale gezondheid van mannen. Veel mannen denken – of leerden – dat het tonen van hun kwetsbaarheden en onzekerheden hen zwak maakt. Daarom kroppen ze hun gevoelens op wat tot depressies en zelfs suïcidale gedachtes kan leiden. De Helmondse Adriano Van Ewijk (20) kan erover meepraten en roept mannen juist op om over hun emoties te praten. “Ik heb liever dat je op mijn schouder uithuilt dan dat ik je later moet terugvinden op het spoor.”

Mannen worden – net als vrouwen – vaak geconfronteerd met verschillende sociale verwachtingen. Zo worden ze bijvoorbeeld aangemoedigd om altijd sterk te zijn, hun emoties te verbergen en geen tekenen van zwakte te tonen. Het gevolg is dat veel mannen daarom geen hulp (durven te) zoeken als ze worstelen met hun mentale gezondheid. Dit kan ervoor zorgen dat ze in een negatieve spiraal belanden en zich eenzaam of gefrustreerd voelen.

Het doel van de Men’s Mental Health Maand is om het taboe rond mentale gezondheid te doorbreken en mannen aan te moedigen om over hun gevoelens te praten. Deze themamaand hoopt dat mannen zich uit durven spreken over wat er in hun hoofd omgaat. Door hun ervaringen te delen zonder angst voor oordeel of veroordeling, hoopt de organisatie dat er stappen naar herstel plaatsvinden.

Bespreekbaar maken
Een speerpunt van de ‘Men’s Mental Health Month’ is het bespreekbaar maken van psychische aandoeningen die mannen kunnen beïnvloeden. Denk dan onder meer aan depressies, angststoornissen en verslavingen

Adriano (Jano) van Ewijk kan meepraten over wat het opkroppen van gevoelens kan veroorzaken. Hij heeft naar eigen zeggen diep gezeten en hoopt door zijn verhaal te delen mannen te helpen om open over hun emoties te praten. “Ik heb liever dat iemand bij mij op mijn schouder uithuilt en met mij praat dan dat ik hem later moet terugvinden op het spoor.”

Flinke klap
Van Ewijk weet dat hulp zoeken niet zonder slag of stoot gaat. Hij ervaarde verschillende klachten. Die klachten sloten aan bij zijn autisme, maar hij ervaarde ook depressies, angsten en suïcidale gedachtes. Na het overlijden van zijn opa kreeg Van Ewijk een flinke klap te verduren. Het beeld van zijn sterk verzwakte opa in het ziekenhuis was traumatisch voor hem. “Ik had lange tijd moeite met dingen loslaten en verwerken, omdoor ik constant aan mijn opa dacht”, vertelt Van Ewijk.

“Mijn grootvader was erg belangrijk voor mij. Hoewel mijn ouders en de dokter me adviseerden niet bij hem te gaan kijken, deed ik dat toch. Ik zette het hele ziekenhuis op zijn kop om naar mijn opa te gaan. Toen ik naast hem zat, vertelde ik hem over hoe ik het deed op voetbal. Ik heb er geen spijt van dat ik toch ben gegaan, maar het beeld van hoe hij erbij lag, is mij altijd bij gebleven. Soms heb ik er nog steeds last van”.

Corona
Het overlijden van zijn opa was nog maar het topje van de ijsberg en was de opmars naar veel meer pijn. Van Ewijk werd vervolgens gepest op school wat zorgde voor gevoelens van onzekerheid en angsten. Daarna kwam corona. “De coronatijd heeft mij echt gebroken”, legt hij uit. “Ik zat alleen maar thuis, kon nergens heen en vrienden die me steunden waren er niet. Dit zorgde ervoor dat ik alleen maar dieper in een dal raakte”.

Van Ewijk voelde zich eenzaam en onzeker. Langzaamaan namen angsten en negatieve gedachtes bezit van hem. Van buiten leek er niets aan de hand te zijn, terwijl er van binnen zich van alles afspeelde in zijn hoofd. Hij praatte echter niet over zijn gevoelens en emoties. Dat er iets gaande was, kwam naar buiten toen Van Ewijk met zijn vader aan het werk was in Eindhoven. “We moesten een hoog gebouw op Strijp schilderen. Ik weet nog goed dat ik op het balkon stond en naar beneden wilde springen, want het hoefde van mij allemaal niet meer. Gelukkig nam mijn angst het over en heb ik het niet gedaan”, zegt hij.

Hulp nodig
Van Ewijk vertelde niemand over wat er die dag in Eindhoven gebeurde. Ook zijn ouders niet. Naarmate de tijd verstreek merkte hij dat de negatieve gevoelens en gedachtes de overhand namen. Hij bleef suïcidale gedachtes hebben en voelde zich onzeker. Na een tijdje besefte Van Ewijk dat het niet zo langer meer kon en dat hij hulp nodig had.

Hij nam contact op met het GGZ en is daar in behandeling gegaan. Omdat hij door zijn mentale klachten niet meer kon gaan werken, meldde hij zich aan bij Senzer, en is via die organisatie in de groenvoorziening terechtgekomen. “Zo kon ik aan mezelf werken, maar ook een dagelijks ritme behouden. Dit is erg belangrijk als je aan jezelf werkt.”

Sociale kring
Via zijn werk is hij in contact gekomen met andere mensen waardoor zijn sociale kring groter werd wat ook hielp bij zijn herstel. “Ik heb via een van mijn collega’s ook mijn huidige vriendin ontmoet. Die ontmoeting betekende voor mij, want ze steunt me waar nodig is. Ik kan bij haar mezelf zijn, ook als zit het soms even tegen lijkt te zitten. Mijn vriendin geeft me het idee dat het altijd goed komt. Sinds wij samen zijn, zie ik mezelf op een positieve manier veranderen”.

Lees ook: Helmondse vraagt aandacht voor mentale gezondheid: ‘Tegenslag betekent niet het einde’

Foto en tekst: Silvana Groenendijk