Bijzondere vorm van hoarding.

Casus Petra en Marcel

Deze casus betreft een –voor mij in ieder geval- bijzondere vorm van hoarding.

Petra is een vrouw van 46 en al 12,5 jaar getrouwd met Marcel (51). Samen hebben ze een koophuis en daar wonen ze met hun vier honden en heel. erg. veel. spullen.

Na een leven vol ellende, misbruik en geweld heeft dit stel gelukkig wel de liefde gevonden bij elkaar. Maar niet alleen bij elkaar, want Petra wordt heel erg gelukkig van kopen en Marcel wordt gelukkig van LEGO.

Echter raakt Petra’s koopdrift nooit verzadigd en is het geluksmoment ook maar van korte duur, waardoor dit proces zich blijft herhalen (lees: meerdere pakketjes per dag!). Mede door deze verslaving zijn ze eigenlijk in een soort isolement terechtgekomen. Er komt al jaren niemand meer over de vloer. En vanwege medische redenen is Marcel ook 24/7 aan huis gekluisterd. Petra is tevens voor 50% afgekeurd, maar heeft wel een goede baan in de ICT. Deels werkt ze thuis en deels op kantoor.

Deze mensen hebben mijn hulp ingeroepen (opruimcoach, hoarderspecialist) en na een korte kennismaking zijn mijn collega en ik daar van de week een begin gaan maken om orde te scheppen en ruimte te creëren. Door mijn ervaring weet ik dat dit vaak een moeizaam, pijnlijk en vooral tijdrovend proces is. Hoarders willen vaak geen afscheid nemen van spullen en hechten aan het minst of geringste prul.

Hier is dus duidelijk een verschil te zien met Petra, het kostte haar nagenoeg geen moeite om afstand te doen van tassen vol kleding. En met tassen vol, bedoel ik minimaal 10 m3 aan ongedragen kleding waar de prijskaartjes nog aanhingen. Tassen werden niet meer opengemaakt en alles mocht meteen ongezien gedoneerd worden aan de kledingbank.

De vrijwilligers van de kledingbank zijn hier natuurlijk hartstikke blij mee, zeker met de wetenschap dat er nog meerdere ladingen aankomen uit dit huishouden. Maar ikzelf kreeg hier gek genoeg niet het gevoel bij wat ik hoopte te voelen.

Het speelt ook mee dat terwijl we bezig waren, de postbode 4 pakketjes kwam afleveren en ze opbiechtte dat er zomaar nog een paar onderweg kunnen zijn. In de pauze hoorden mijn collega en ik haar naar Marcel roepen; ‘Marcel, kijk even op Bol voor nieuw bestek, dit bestek is niet meer zo mooi’.

Ik zie dat hier een serieus probleem is, een verslaving, een ziekte. Maar ik kom ‘slechts’ opruimen. Dweilen met de kraan open.

Hoe kan ik deze mensen écht helpen? Hoe kom ik bij de kern van dit probleem en kan dit doorbroken worden? Natuurlijk, kan ik heel dit huis leeghalen, opruimen, ordenen, gezellig maken. Maar voor hoelang? Dit kost ook bakken met geld, eerst betalen ze om alle spullen het huis ín te krijgen, om vervolgens weer heel veel geld te betalen om alles er weer uit te halen.

Ik heb volgende week weer een dag bij ze ingepland, ik hoop dat ik dan iets meer kennis heb en om ze wellicht tips te kunnen geven of door te kunnen verwijzen. Ik wil hier graag meer over weten, zodat ook ik mijn werk nu en in de toekomst nog beter zal kunnen uitvoeren.