De sterkste schouders betalen amper belasting

Als mensen het hebben over Nederland is een van de dingen die je vaak hoort het principe  “de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten”. Dit principe vormt de basis van onze gerenommeerde verzorgingsstaat: de mensen die het meest verdienen ondersteunen zij die het minder hebben. Een concept waar de socialisten, Christendemocraten en zelfs menig liberaal achter kan staan. Niet raar dus dat dit de basis werd van onze verzorgingsstaat.

Vanochtend lazen we op de website van de NOS (25-03) dat dit principe tegenwoordig minder klopt dan we denken. Uit onderzoek van het Centraal Plan Bureau, waarbij gekeken is naar directe belastingen, indirecte belastingen en overheidsuitgaven, bleek namelijk dat het niet de sterkste schouders zijn die de zwaarste lasten dragen. Het zijn vooral de middeninkomens die de zwaarste lasten dragen.

Dit heeft alles te maken met ons huidige belastingsysteem. De laagste inkomens krijgen belastingkortingen en toeslagen en de hoogste inkomens hoeven geen belasting te betalen over opgebouwd vermogen. Terwijl de middeninkomens wel belasting moeten betalen en geen aanspraak kunnen doen op deze sociale vangnetten. Én de kosten voor leven bij alle groepen even duur zijn. Hierdoor ontstaat een scheefgroei waarin de belastingdruk afneemt als je meer inkomen hebt. Ook wordt er gezegd dat dit kan leiden tot een grotere ongelijkheid in Nederland en vergroting van de kloof tussen rijk en arm.

De SP geeft al jaren aan dat er in Nederland scheefgroei ontstaat tussen rijk en arm. Maar nu is dit dus ook bevestigd door de berekeningen van het CPB. Het wordt hoog tijd om ons belastingsysteem onder de loep te nemen en te hervormen. Zodat het stokpaardje van de Nederlandse verzorgingsstaat weer klopt. Het is tijd om belasting te heffen over vermogen, de midden- en lage inkomens te ontzien en het spreekwoord “de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten” weer te laten gelden in Nederland!

Lees ook: Onze belastingen zijn oneerlijk: De oplossingen van de SP

Geschreven door Jade de Mol