Laten we er zijn voor de ouderen zoals zij er ook voor ons waren

Zomaar even binnenvallen bij je opa, oma, vader, moeder of wie je dan ook kent in een woonzorgcentrum of verpleeghuis zit er de komende tijd niet meer in. De generatie die veel betekende voor de wereld waarin ik mag opgroeien,  mag geen bezoek meer krijgen. De zorgcentra zijn dicht. Eenzame ouderen worden daardoor nog een stukje eenzamer.

Op 17 februari van dit jaar, exact een maand voor haar 103e verjaardag, overleed mijn overgrootoma. Oma Engeltje, zoals ze in de familie altijd genoemd werd. Toen zij overleed, was er in Helmond en Nederland nog geen sprake van de coronacrisis. Maar sinds het bericht van de sluiting van de woonzorgcentra en verpleeghuizen, heb ik vaak aan haar gedacht. Oma woonde nog op zichzelf in Boscotondo en op zondag kwam de familie bij elkaar in haar appartement om koffie te drinken en bij te praten. Die zondagen waren, als ik er nu op terug kijk, heel bijzonder. De glimlach die ze altijd had als er bezoek kwam, is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten.

Vele families hebben misschien wel zo’n dag met hun ouders, opa en oma en herkennen wellicht dit beeld. Het doet daarom ook extra pijn om te beseffen dat er nu veel ouderen zijn die dit de komende tijd niet meer zullen meemaken. Geen bezoek, alleen zijn op de kamer of in de eetzaal en misschien zelfs nog eenzamer worden dan ze al waren.

Dankzij hen kunnen wij opgroeien in deze wereld

De ouderen die nu in woonzorgcentra of verpleeghuis wonen. hebben ervoor gezorgd dat ik, en met mij veel generatiegenoten, in de wereld van nu hebben kunnen opgroeien. Wij hebben vrijheden die zij jarenlang moesten missen. Wij kunnen genieten van zoveel ontwikkelingen en verbeteringen,  die er voor hen niet waren. Dus laten wij, en dan heb ik het even tegen mijn generatiegenoten, denken aan deze ouderen. Bel je opa of oma wat vaker op. Stuur ze een kaartje, laat weten dat je aan ze denkt.

Verder kunnen we alleen maar afwachten, wachten totdat dit virus voorbij is en weer gezellig langs kunnen gaan bij de ouderen. Ik hoop dat deze crisis ons ook veel leert. Voornamelijk wat een gemis het is als we langere tijd onze geliefden niet kunnen zien. De wereld gaat al zo snel en we werken allemaal keihard. Daarom hebben we weinig vrije tijd. Laten we dus met zijn allen afspreken dat, zodra dit virus voorbij is, we wat vaker langsgaan en genieten van de momenten samen die oh.. zo beperkt zijn. Zij waren er vroeger ook voor ons, laten wij er dan nu ook voor hen zijn.

Column: Liam Toll