Helmondse carnavalsvierder Dolf Schrama keek vanuit Spanje

Zowel trots als verbaasd was de redactie van Dit is Helmond toen er op onze uitzendingen rondom het Helmondse carnaval zowaar reactie kwam van een kijker in Spanje. Daarom nam Dit is Helmond contact op met de persoon achter de reactie. Het bleek Dolf Schrama te zijn, geen onbekende in de Helmondse carnavalswereld.

Wij vroegen Dolf Schrama wat een rasechte Helmondse carnavalsvierder nou toch juist tijdens de topdagen van carnaval in Spanje deed. “Heel simpel”, reageert hij. “Mijn vrouw Heidi, onze zoon Michael en ik zijn in 2021 naar Torrevieja in Spanje geëmigreerd. De hoge kosten, de vele criminaliteit en werkdruk waren belangrijke redenen om Nederland te verlaten.  En ook het weer in Nederland waren we spuugzat. In Spanje is het toch wel driehonderd dagen per jaar mooi weer.” Maar wel het carnaval in Helmond volgen, viel ons dus op. “Ja, carnaval missen we echter wel enorm. Daarom komen we normaal in die tijd een paar dagen terug naar Nederland. Ik had me zelfs voorbereid om mee te doen aan de Helmondse carnavalsoptocht. Maar daar besloot mijn lijf een stokje voor te steken en vlak voor carnaval kreeg ik een beroerte. Heel heftig natuurlijk. Gelukkig herstel ik elke dag een beetje. In het ziekenhuis keek ik uit naar filmpjes die vrienden doorstuurden. Vooral van de live-uitzending van de optocht door Dit is Helmond heb ik genoten.”

Carnavalse pap

“Het carnavalsfeest is mij met de paplepel ingegoten”, vertelt Dolf.  “Mijn ouders vierden altijd carnaval bij de Narren in ‘De Gouden Kegel’ op De Markt in Helmond. Later werden ze lid van carnavalsvereniging De Durdawwers. Die hadden hun residentie in ‘De Kamenij’ in Helmond-Noord. Daar werd mijn vader Prins Carnaval in 1991. Ikzelf vierde toen het liefst carnaval in de Helmondse binnenstad met mijn vrienden. Dat vonden mijn ouders niet echt leuk. Dus werd ik als jongste raadslid ooit in 1990 bij De Durdawwers binnengehaald. Daar ben ik 21 jaar lid geweest. Mijn vader was Prins Carnaval in 1991. Ikzelf werd in 1998 Prins Dolf I. De daaropvolgende elf jaar was ik ook ceremoniemeester. Zorgen dat er orde was in de vereniging op ons eigen podium, in de zaal en bij de bezoeken aan alle evenementen en andere verenigingen. In 2009 bestonden we 44 jaar. Maar door bestuurlijke problemen viel de vereniging uit elkaar. Mijn neef Frank Raaymakers ging de boeken in als de laatste prins van De Durdawwers.”

Tonprater

“Een paar jaar later ben ik een andere carnavalsweg ingeslagen. Ik ging aan de slag als tonprater, iets wat ik al heel lang wilde proberen. Bekende tonpraters als Andy Marcelissen en Jan Strik waren mijn grote voorbeelden. De gesprekken die ik met hen had, trokken mij over de spreekwoordelijke streep. En ik vond het echt geweldig!  Het eerste jaar stond ik in de ton als Tóntje de Huisschilder. In het tweede jaar deed Gertrutte de Boerin haar debuut in de buut. Ik merkte toen wel hoe moeilijk het is om tonprater te zijn. Het is echt een vak, mensen! In het begin had ik het best moeilijk. Grappen die niet aanslaan, net niet grappig genoeg zijn. Moeilijke zalen met weinig reactie. En de zenuwen kunnen je compleet in de stress laten schieten. Tot het zweet op je rug komt te staan en je zou willen wegrennen. Door de emigratie kwam er een einde aan mijn prille tonpraat-carrière. En eerlijk is eerlijk, ik mis het enorm. Als ik een manier wist om het vanuit Spanje te kunnen voortzetten, zou ik het meteen doen.”

Niks nie carnavalle

“Dit jaar zouden we ook weer naar Helmond gaan om carnaval te vieren. Ik zou meelopen met de optocht. De inschrijving bij de Keiebijters was al gedaan. ‘Nie in Spanje carnavalle mar in Helmond Mizunalle’ zou mijn bijdrage zijn. Gekleed in de kleuren geel/rood van de Spaanse vlag. Maar op zondagochtend, een week voor carnaval, werd ik ineens heel duizelig en misselijk. Heidi belde de ambulance en ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis. In eerste instantie hadden ze niet door wat er aan de hand was, dus hop terug naar huis. Dinsdag kreeg ik weer dezelfde klachten, dus weer naar het ziekenhuis. Bij de hersenscan bleek dat ik een beroerte had. Zeven dagen lag ik in het ziekenhuis om te herstellen en de medicatie op peil te krijgen. Ik heb uitval in mijn linkerarm en lopen gaat lastig door duizeligheid en evenwichtsstoornissen. Thuis loop ik letterlijk en figuurlijk tegen ongemakken aan. Maar ik hoop dat door het revalideren een en ander nog herstelt. Ik ben wel heel positief ingesteld. Ik moet vanaf hier verder. Bij de pakken neer zitten heeft geen nut dus dat doen we ook niet.”

Carneval kieke in Spanje

“Niet in Helmond zijn met carnaval was heel erg jammer, maar het was niet anders. Via vrienden en kennissen die regelmatig filmpjes doorstuurden, kon ik wel veel volgen. En fijn dat Dit is Helmond de optocht live uitzond. Daar heb ik in het ziekenhuis erg van genoten. Ook de Kei-opgraving op zaterdagmiddag heb ik gevolgd via filmpjes op Facebook van onder andere Jurgen Willems. En de ‘3 uurkes vuraf’ bij Omroep Brabant keek ik uiteraard ook. Zo kon ik toch een beetje meegenieten van het mooiste feest van het jaar”, vertelt Dolf Schrama vol trots.

Op naar 2025

“De optocht in Helmond in 2023 heb ik dus zelf live gekeken. En zoals meer mensen zeiden, die was echt van slechte kwaliteit.  Veel zuipwagens met drinkende jeugd en harde muziek. Ik had toen besloten niet meer te gaan als er geen veranderingen zouden komen. Maar dit jaar heb ik op tv weer een geweldige optocht gezien. Veel echte carnavaleske loopgroepen, mooie wagens en geweldige individuele lopers. Dus complimenten voor de Keiebijters voor de enorme verbetering van de optocht 2024. Voor nu is het hier in Spanje herstellen en dat zal tijd en doorzettingsvermogen kosten. Maar de plannen zijn er om volgend jaar weer naar Helmond af te reizen om het Helmondse carnaval van dichtbij mee te maken.”

Foto’s: Familie Schrama